Od końca XIX wieku suahili jest zapisywany alfabetem łacińskim. Wymowa jest dla Polaków jednym z łatwiejszych elementów języka. Większość głosek, a więc także przypisanych im liter pisma łacińskiego, wymawiamy tak jak w języku polskim. Ogólne praktyczne zasady czytania można sformułować jako: „samogłoski wymawiamy jak w polskim, spółgłoski jak w angielskim”.

Wymawiamy zwykle wszystkie litery wyrazu. Wyjątkiem są dwuznaki omówione poniżej. Jeśli litera występuje dwa razy, wymawiamy ją podwójnie. Akcent, tak jak w polskim, pada zwykle na przedostatnią sylabę.

Wyjątki od wymowy polskiej:

• „j” jak „dż” (jana [dżana] wczoraj)
• „v” jak „w” (vizuri [wizuri] dobrze)
• „w” jak „ł” (wiki [łiki] tydzień)
• „y” jak „j” (yeye [jeje] on, ona, ono)
• „ch” jak „cz” (chakula [czakula] jedzenie)
• „sh” jak „sz” (shilingi [szilingi] szyling)
• „dh” jak dźwięczne „th” ([ð]1) w angielskim wyrazie ‘they’ (dhahabu złoto)
• „th” jak bezdźwięczne „th” ([θ]) w angielskim wyrazie ‘thing’ (theluji śnieg)
• „gh” podobnie do dźwięcznego „h” ([ɣ]) w wyrazie ‘Bohdan’ (ghali drogi)
• „ng’” spółgłoska nosowa tylnojęzykowa wymawiana jak „n” w wyrazie Bangladesz (ng’ombe krowa)